اگر عشق نبود به کدامین بهانه ای می خندیدیم و می گریستیم؟ 

           کدام لحظه های ناب را اندیشه می کردیم؟ 

                            چگونه عبور روزهای تلخ را تاب می آوردیم؟ 

آری... 

بی گمان پیشتر از اینها مرده بودیم اگر عشق نبود ! 

« دکتر علی شریعتی »

اگر از ظلمت شب مي ترسي چشمهايم را به تو خواهم بخشيد ،

سالها پیش از این، در بهاری زیبا، در غروبی غمگین، در سکوتی سنگین

ما به هم بر خوردیم.

من برای دل تو، تو برای دل من، آن بهار زیبا

تو هزاران فتنه در نگاهت خفته، من به دنبال نگاهت به بلا افتاده.

روزها در پی هم

 تو جدا از من و فارغ از غم، من و غم دست به هم، از گذر گاه زمان می گذریم.

تو سراپا شادی، غرق در نشئه ی این آزادی

غافل از سلسله ی بند نگاهت بودی

که در آن این دل بیچاره ی من بی خبر گشت اسیر.

من در اندیشه ی زیبایی آن فصل بهار، در زمستانی سرد، با دلی رفته ز دست

زیر لب می گویم:

 کاش میشد به تو گفت که تو تنها سخن شعر منی

کاش می شد به تو گفت که تو تنها از برای دل نومید منی

کاش می شد به تو گفت تو مرو،دورمشو ازبر من، تو بمان تاکه نمیرددل من.